De voorlaatste dans

Ik mijd de wereld om me heen tegenwoordig
Niet uit wrok of algemene haat, simpelweg uit menselijke nederlaag

Het gebeurt:
zoals rood licht op groen springt
mensen met afgebroken tanden hun bijnaam zo verdienen,
of ik die antidepressiva eindelijk een kans wil geven,
of een onderste vrucht wordt verpletterd door de bovenste

Deze brief is dan een verklaring van overgave
Een witte vlag gewikkeld in een pen, gitaar, schouderbladen
slapeloosheid en schaamte

Vanaf hier moeten we toch onze voorlaatste dans ontsteken
Ongemakkelijke botten die de ander met overgave vinden
Hoe dan ook, want het was gewoon weer dinsdag
Of de lente kwam weer terug
iemand verjaart,
Vrienden jagen hun dromen na,
Onze kinderen groeien sneller dan we verwacht hadden
En niemand die gespaard bleef van verdriet in dat alles

Mijn pijn is dan wel de mijne,
ze is bijzonder gewoon

Mijn witte vlag van overgave spreidt zich dan maar uit— één gamelle-circustent
Hierin heb ik de genade van de liefde mogen ontvangen

Een bevlogen midden in een spectaculaire val
Een liefde die je neemt zoals je bent
Dan heb je geluk, zegt ze dan

In werkelijkheid:
De precieze en tastbare aard van het willen houden van een andere
en in diezelfde beweging graag worden gezien