Brief

Trigger warning: seksueel geweld

Beste,

Ik schrijf u niet omdat ik de genocide ben vergeten die Israël uitvoert op de Palestijnen, hun erfgoed en hun volledig uit de wereld wil verwijderen. Ik schrijf u vanwege de vernietiging die plaatsvindt, mogelijk gemaakt door het grootste deel van Europa. De gevolgen van vernietiging zijn ingebed in de botten, spieren en mijn eigen collectieve familielichaam. Ik schrijf u vandaag, een zondag, over Soedan. Waar seksueel geweld op grote schaal gebruikt wordt als wapen tegen ontheemde vrouwen. Ik ben in Gent en luister naar het verslag van een grote groep vrouwen die uit Geneina in West-Darfur op de vlucht waren. Ik schrijf u uit wanhoop, voor de stilte die rondom dit alles gewikkeld blijft.

Van de honderden die zijn gevlucht, hebben er slechts 10 een veilige plek gevonden. Ze zijn allemaal verkracht, waaronder een zwangere vrouw. De moeder stierf na de bevalling. Een kind werd vervolgens onder de hoede genomen van de vrouw die dit verhaal deelde. Het is hier, bij het altaar van de zoveelste stad in een serie van steden, dat ik u vraag om met uw ongemak te zitten en ervoor te zorgen dat actie ons antwoord is.

Huizen worden aangevallen, geplunderd, een 14-jarig kind wordt in de knieën geschoten en een moeder draagt ​​hem in veiligheid. Wij, of liever westerlingen die geen echte ervaring hebben met de gevolgen van ontmenselijking en geweld op grote schaal, vergeten deze verhalen in hun geheel te zien. Verwijderen verantwoordelijkheid en zichzelf vervolgens uit het grotere verhaal. Het niet onder ogen willen komen van waarom deze verhalen zich maar tijdelijk in hun periferie tonen: internalized racisme. En zo kunnen machten die hun invloed vanuit het westen uitoefenen zulke schandalen laten begaan. Verlost van de schijnbaar arbitraire wetten die ze uitstallen als de pilaren van beschaving. Destabiliseren en faciliteren van generaties aan totale vernieling — dat is de werkelijkheid.

Een vernieling die, mogelijks wat een ziel opmaakt – van zijn wortels berooft. Het diepste vlees van het bestaan met een droefheid teistert die zich nestelt in de ogen en daar een leven lang zal nestelen. Die verminkt, met hongersnood achterlaat. Ziekte ontstaat als gevolg van ziekenhuizen die opgaan in vlammen. Een onderbreking van de ademhaling, die pas loslaat op het moment dat je de laatste keer uitademt.

Ik wil schrijven over de immense kracht van mensen, zodat ze geëerd kunnen worden als datgene wat hen is ontnomen: hun menselijkheid. Dit verdriet geef ik een plek, het is aan mij, het is aan jullie: wij die in veiligheid leven. Om te volharden. Om verhalen te blijven delen. Om geld in te zamelen. Om te protesteren tegen onze regeringen en om ons te verzetten tegen de eeuwige machine van het imperialisme die de haat en onverschilligheid jegens Afrika als geheel, in zijn rijkdom, zijn mensen — het heeft neergezet als een plek waar geen berouw voor gevoeld hoeft te worden. Dat wat er ook gebeurt op het continent, zal gebeuren. En niet het doen en laten van hele westerse heersers die mede-ondertekenen voor vernietiging en erop vertrouwen dat de geïnstalleerde haat voor zwartheid hun bevolkingen nederig en bewegingloos zal houden tegen de verschrikkingen die met hun eigen geld hebben plaatsgevonden.

Wanhoop kwelt totdat ik aan mijn eigen moeder denk. Wie zijn we als we passiviteit accepteren? Wanneer we ongevoeligheid in ons dagelijks leven en verraad van onze medemens omarmen, zoals onze regeringen in wezen aandringen? Ik ben in Gent, of liever: ik keek vanuit de geest van een kinderlichaam toe. Het is hier dat we allen beroofd worden. Het is hier dat de zoveelste lijn in het zand schijnbaar onbetekenend achtergelaten wordt. Laten we onze menselijkheid niet verloochenen. We zijn het aan elkaar verschuldigd.