Woensdag 26 juni 2024

Ik loop al een tijdje met deze gedachte rond. Hoe in de meeste van onze artistieke levens en dagelijkse routines een groots beeld mag worden geschetst. Brede en stevige slagen tegen het formidabele canvas van kansen. Het maakt niet uit welke tinten, kleuren, texturen of materialen we leuk vinden. Mijn pogingen lijken vaak op een objet trouvé— Opgevist uit de prullenbak van scheve indrukken, overpeinzingen vanuit de lagere klasse. Een schijnbaar onbegrensd potentieel, onmogelijk geilheid en angst. Niettemin, en DIT is mijn hoofdpijn; Wat goed is, gaat verloren in de details:

Vriendschap, seks, ideeën, gesprekken over dat alles. Deze bieden allemaal ongelooflijke hoogten en waarschijnlijke dieptepunten.

Maar was het bijvoorbeeld niet "echt" genoeg toen Munch 'Zomernacht aan het strand' schilderde in wat ik beschouw als poëtische minutieuze details? Een beeld met de schijn van een opvallend glad oppervlak? Ook in dat moment: het moment waarop het werk aan mij werd gepresenteerd en het moment waarop het klaar was, beide een ongrijpbare conjunctie delen.

Wat is dan het probleem, vraag jij je af? Waarom al mijn zorgen over "het grote plaatje". Ik zou het je niet kunnen vertellen. Ik heb in mijn geval geleerd dat onzekerheid kort maar fundamenteel moet worden geadresseerd – er mag niet meer tijd dan dat worden gereserveerd voor dergelijke paniek. Om het aan een vriend te kunnen vertellen, is echte kwetsbaarheid. Stukken verantwoordelijker omgaan met en voor zowel mijn innerlijke vrede als mijn strijd om een ​​levensvatbare verbinding met de mensen om mij heen te behouden. Gammel en met momenten glorieus is mijn inspanning geweest i.v.m.

...

Donderdag 27 juni 2024

Vervolg van de gedachten uit mijn laatste brief; Ik heb besloten om het tekenen langzaam te hervatten, dit zal geleden zijn van lente 2021. Tegen het einde van mijn tijd aan Sint-Lucas Antwerpen. Ik maak steeds een klassieke fout in mijn enthousiasme: Dat wil zeggen, dat ik het aan verschillende anderen heb verkondigd haha! Inclusief Mandy, zelf een kunstenaar. Het is door haar, en het boek dat ze mij uitleende dat de passie weer is aangewakkerd. Het boekje in kwestie: de kortstondige briefwisseling tussen kunstenaars Philippe Vandenberg (1952-2009) en Franklin Engeln (°1956) in 1986-1987.

Minder dan twee weken later, tijdens een van mijn verwoede schoonmaakbeurten (wachtend op M), viste ik materiaal afkomstig uit de papieren prullenbak– Een van die witte bezorgzakken met groot oranje pictogram van een huis. Vouw het voorzichtig open. Nog voorzichtiger, gestreken op de vloer met de bezem. En voila, een canvas. Het wacht nu tegen de muur op een eerste gebaar van een potlood, verf etc.. Enkel nog een beamer securen en ik kan beginnen. Of dat zijn toch mijn zelf opgelegde voorwaardes (beetje nerveus).

Ik voel de vreugde en angst die ik misschien gemist heb. Het brengt me terug naar het moment op school waarop ik voor het eerst voelde dat ik mijn artistieke gevoeligheid niet hoef te bevestigen. Alleen al de steun van mijn docenten, oude vrienden, weleer (de kunstenaars!) bleek voldoende.

...

Nieuws! Tijdens mijn recente ontmoetingen met Deedee, zoals het altijd gaat puur willekeurig met vernufte timing, verkondigde hij een van zijn scherpe uitspraken: "The mysticism of the negroprison..." Ik zal later op de vraag ingaan waarom vooral deze zin zo zwaar doorweegt. Hij vroeg ook naar de status van mijn liefdesleven, of beter gezegd, hij riep luid: "Wat is dit, man!" als reactie op een voor hem onleesbare berichtenuitwisseling. Uiteraard keek hij mee over de schouder. Ik kon niet veel verduidelijking inbrengen, en vond het los van de schaamte nog wel grappig. De man is een verafschuwde liefhebber van de meest extreme drugs en in diezelfde geest een intellectueel én muzikaal genie met gebreken zoals elke klootzak, inclusief jij en ik.

Zondag 30 juni 2024

Zoals je weet, is er een en ander veranderd sinds donderdag. De ene zomer lijkt soms op de ander maar niks is nog hetzelfde. Nu, het tekenen dat is begonnen. De eerste zet in een nieuw spel. Mijn hart is zacht, er is nog hoop voor deze bastaard.
...
Misschien heb ik voor het eerst een cruciale stap gezet. Ik doe mijn best om niet te vallen voor zelfmedelijden of andere vroegtijdige sterfgevallen van de ziel. Uiteindelijk ben ik wat ik ben, ook al denken sommige mensen dat ze meer zien. Deze keer voelt het anders, dat zeg ik altijd. Alleen.. er is iets anders. Mandy: hoe een enkele persoon de belichaming kan zijn van een kijk in een leven waar ik voor mezelf van droomde. Geen sentimentaliteit in gesprekken, de ongecompliceerde wetenschap dat sterren gewoon sterren mogen zijn. Geen vuurwerk, maar tijd goed gedeeld. Alleen het aller (aller) beste voor haar. Men moet verder.

Een fantastische kunstenaar, diep intelligent. Ik raak misschien verleid door romantisering, maar dat zal snel genoeg vervagen. We moeten verder. Er schuilt blijkbaar geluk in sobere communicatie. Wist ik veel..

“okidoki slaapwel x..”

Maandag 1 juli 2024

Korte correspondentie wegens gebrek aan woorden. Gisteren zijn al mijn spullen gestolen op Centraal Station. Ook dat boekje dat M. uitleende, en dat is het nu natuurlijk, nooit meer zomaar een 'ding'. De gitaar is veilig (de grap van de eeuw). Dat en een heleboel platen, en andere spullen van me.

...

Vandaag heb ik tegen beter weten in boeken gekocht bij Panoply (vanwege het geldgedoe haha). Phillipe Vandenberg werd slechts kort genoemd aan het einde van een overzicht van de Belgische kunstscène 1951-1991. Waarvoor 2 uur gezocht maar absoluut zachte babbel met de goeie mens achter de ballie. Het is overal voetbal in de stad. Zacht en warm he. Ontwijk de plastik winkels als je komt, voor de rest is het doenbaar!

Kort geflirt met het beëindigen van dit alles (natuurlijk ken ik behoorlijke desillusie). Permanent grijnzend en gevaarlijk licht in het lichaam ben ik richting dageraad gegaan voor sleutels van het huis (ook die zijn gestolen). Zoals je weet vergaat dit onkruid moeilijk.

PSS: Andere vondsten zijn: liedboek van Porgy & Bess, How to bluff your way into ballet, Louis Paul Boon enzovoort enzovoort.

Vervolg Brieven aan niemand in het bijzonder 2

Hooiberg (Juli 2021)

En zo, met één voet halverwege de uitgang
De andere reikt tot bagage; sok, verf en potlood

Ik zeg mijn gedag, van een afstand
Buikpijn van het afscheid
Als het mogelijk is zal ik het vermijden,
erop slaan en onder het tapijt vegen

Ik zal ons moment in de hooiberg herinneren
Ook wij zullen op een dag worden verzameld in een praktische vorm,
Gestaag naar het land gebracht worden

De ballade die ik zing
De tranen die je daarom huilde
druppelen aan de uiteinden van ons gebudgetteerde universum
De naald en draad van schoonheid naait,
Onvermoeibaar onze vriendschap samen

Belangrijke woorden worden opgeslagen
Je verwijt mij dwangmatig de details te verwerken
Jij zou een heldere notitie maken voor onderweg
Dit is alles wat er is,

Voor nu:
warmte en rust,
tot ziens