‘There is a crack in everything. That’s how the light gets in.’ Deze tekst van Leonard Cohen komt uit zijn song ‘Anthem’, uit het album The Future.

Cohen legde zijn teksten niet graag uit. Maar in een interview zei hij hierover: ‘Er zit een barst in alles wat je kan bijeenbrengen: fysieke voorwerpen, mentale objecten, elk soort constructie. Maar daarin zit de verrijzenis en de terugkeer. Daarin zit het berouw. In de confrontatie, in de gebrokenheid van de dingen.’

Cohens citaat zou ook het motto van Strook kunnen zijn. Deze Belgische kunstenaar is vooral bekend om zijn portretten. Het zijn wandreliëfs in recuperatiehout. Zijn materiaal vindt hij op zogenaamde non-places: bouwwerven, verlaten kraakpanden of andere troosteloze plekken. Het hout dat hij vergaart, heeft vaak al een heel leven achter zich. En dat laat sporen na.

Precies naar die cracks, die barsten, is Strook op zoek. De verweerde kleuren en de scheurtjes in zijn materiaal zijn voor hem heel belangrijk. Ze vertellen het gelaagde verhaal van constructie en destructie, van verleden en toekomst, licht en donker.

Strook is geen sloper. Hij bouwt met tijd. En de barstjes in zijn werk definiëren de tijd, die ongrijpbaar is en onherroepelijk voorbijgaat. De barsten tonen hoe de verflagen op het hout inwerken. De tijd is een beeldhouwer die werkt met weer en wind. De craquelures zijn belangrijk voor het werk van Strook. Ze tonen de gebrokenheid waarover Cohen spreekt. Strook manipuleert die cracks niet, maar behandelt ze als ready-mades.

Strook maakt met zijn bijeengesprokkeld hout expressieve composities. Meestal menselijke figuren die tamelijk abstract zijn. Niet alleen hun houding suggereert hun emoties, maar ook de barsten in het hout. Die geven de sculptuur een schilderachtige huid en een emotionele lading.

Dat patina van het materiaal is de esthetische afdruk van de tijd, zegt Strook. Maar het is ook een spoor van vergankelijkheid: een metafoor voor hoe alles gaandeweg verandert, wegkwijnt of verdwijnt. Zowel fysiek als mentaal. De tijd is onherroepelijk. Hij tekent mensen, maar ook materialen en voorwerpen.

De Duitse kunstcriticus Jocks beschrijft dat volgens Strook treffend: ‘Niets houdt de tijd tegen. Hij veegt als een golf alles weg wat hij tegenkomt en laat alleen zijn afdruk achter. De tijd brengt dingen tot leven en laat ze vergaan. Hij grift overal zijn spoor in. De tijd is niet alleen een beeldhouwer, maar ook een tekenaar.’